Recensies

De Volkskrant, Marjan Buijs, 12 juni 2006

De kapitein en de vrouw treden uitzinnig in het huwelijk, maar al snel kan hij geen weerstand bieden aan zijn hang naar vrijheid. Zeven jaar later komt hij terug, ze zijn weer uitzinnig gelukkig, maar zij wil een duurzame liefde en vaart weg. Voorgoed. Dat einde is in Maastricht wonderschoon. We lopen met haar mee naar buiten, ze stapt in een bootje en we zien haar wegdrijven, zingend.
Het verlangen naar vrijheid en de hunkering naar allesverterende liefde, ze blijven elkaar voortdurend dwarszitten. Dit moet wel noodlottig aflopen. Dat noodlottige is voortdurend voelbaar. Hoe lekker er ook wordt gedold op de bruiloft, hoe niets ontziend de spelers elkaar ook met water besproeien en hoe meeslepend Sofie van Moll ons als ceremoniemeester ook door het verhaal loodst.
Aangenaam zomerspektakel.

VKVliegendeHoll

NRC, Annerieke de Jong,  12 juni 2006

Terwijl daar op de Maas de plezierbootjes af en aan varen, kan hier in de tent de goede sfeer niet stuk. Totdat de stemming omslaat. Behendig neemt regisseuse Annechien Koerselman ons mee naar een naargeestige wereld. Het café takelt zienderogen af, want de stamgasten zijn in de ban van een foute man. Grimmig zit hij aan de bar, de kapitein van het spookschip, waarnaar hijzelf en ook de voorstelling vernoemd is.
En dan verandert Koerselman het libretto van Der fliegende Holländer-componist Richard Wagner: de dolende kapitein vindt een vrouw, maar wordt toch niet verlost.[...] Het slotbeeld herhaalt de eerste scene en alles begint opnieuw. Nog steeds zit Senta in het café op verlossing te wachten - actrice Trudi Klever speelt haar opstandig en treurig, een meisje met weinig perspectief en veel dromen. Marcel Faber is een gelijkgeaarde tegenspeler. Zijn Vliegende Hollander heeft dezelfde rusteloosheid en soms ijsbeert hij minutenlang over de in een carré opgestelde bar. Senta en hij: ze zoeken allebei de liefde en lopen er voor weg. [...] Regisseuse Annechien Koerselman is niet bang voor een eigen visie.

NRC Hollander

 

Dagblad de Limburger, Jos Prop,  12 juni 2006

Uitbundige en verholen humor is ruimschoots aanwezig. Marcel Faber en Trudi Klever zetten het tragische liefdespaar vol overgave neer en Sofie van Moll maakt van het meisje Ariël, dat muze en liefdesgodin in één is, een heerlijke rol.

Limburger Hollander

De Telegraaf, Marco Weijers, 12 juni 2006

Een tent aan de over van de Maas, even buiten Maastricht, gaat door voor een verlopen havenkroeg. Er wordt gezopen en gezongen, behalve door een man die alleen zit, ver van alle anderen. Hij rookt, hij zwijgt, hij is de vleesgeworden eenzaamheid.

Telegraaf Hollander

Voorpubliciteit

De Limburger, Peter Janssen,  06 juni 2006

"Het geweldige van varen op zee is dat het eindeloos is, de complete vrijheid", zegt Annechien Koerselman.

"De zeebonken waarschuwen haar: doe het niet, ga niet met hem mee; wij weten hoe dit afloopt, we spelen dit elke keer weer. Senta zet door en dan komt er een veel te uitbundige bruiloftsscene. De gevoelens zijn zo groot, de passie zó verzengend, dat kán helemaal niet goed gaan. Hun hunkering naar avontuur, hun verlangen naar vrijheid kan op den duur alleen worden ingelost als Senta de Hollander trouw is tot in de dood.

De Hollander wil wel verlost worden, maar als hij dan voelt wat binding is, ervaart hij de liefde als een gevangenis.

Limb Voor

Overpelt, Koen Snoekx,  07 juni 2006

"Ik speel de rol van Ariël, de aanstichtster van het drama.", zegt Sofie van Moll. "Als manipulator probeer ik de De Vliegende Hollander en Senta bij elkaar te krijgen. Als het niet goed loopt, grijp ik in door bijvoorbeeld een storm te ontketenen."

Overpelt Hollander

Photos De Vliegende Hollander © Rikie Gorissen

01Hollander 02Hollander 03Hollander 04Hollander 05Hollander 06Hollander 07Hollander 08Hollander