- Details
- Category: MOOIE ANNA
(een) Zeeuwse Fado
Premiere 04 november 2010, De Mythe Goes
Premiere reprise, 27 augustus 2011, De Spot Middelburg
Het levensverhaal van Mooie Anna kent veel liefde, maar helaas ook veel rampspoed. Ze overwint het klassenverschil dat zo sterk heerste in het begin van de 20ste eeuw, ze weet om te gaan met de sociaal maatschappelijke controle, vindt de kracht om door te gaan tijdens een periode van armoede die veel Zeeuwen naar Amerika doet vertrekken en overleeft de Watersnoodramp. Hoe zwaar ze ook getroffen wordt door rampspoed, ze blijft helder en principieel, wat de Zeeuwen eigen is. Het Spaanse bloed dat door haar aderen kruipt, geeft haar de kracht om niet te blijven hangen in weemoed. Ze bezingt haar verdriet om daaruit de energie te halen om door te gaan en nooit op te geven, zoals de fadozangers dat deden. Een ode aan Zeeland!
Foto © Lex de Meester
Credits Cast & Crew
- Details
- Category: MOOIE ANNA
Recensies
PZC, Willem Nijssen,05 november 2010
Mooie Anna heeft een verhaal te vertellen. Een levensverhaal. Uitzonderlijk vanwege bepaalde feiten. Universeel in zijn voor- en tegenspoed. Waarom je ernaar zou willen luisteren? Omdat Anna je méér wil laten zien (of horen) dan gewoonlijk. Dat laatste met name ook uitgedrukt door het decor: een grote spiegelwand laat je steeds ook de 'achterkant' zien. Functioneel is dat niet, maar als gebaar van totale openheid mag het zeker tellen. En visueel is het aantrekkelijk, er valt twee keer zoveel (en méér, en vanuit een andere hoek) te zien in die o zo sobere wereld van mooie Anna, een Zeeuwse kruideniersdochter.
Ze vertelt en vertelt, en toch wordt het nooit een monoloog. Want hij, haar grote liefde, is er altijd bij. En hij vertelt méé. Anna is niet alleen in dat sobere decor, een kruidenierskast vóór die spiegelwand. Híj is er ook. In de persoon van een muzikant, een gitarist. Hij begeleidt haar poëtische liefdesverhaal (waarvan ook het Zeeuwse land zijn deel krijgt) met gracieus getokkel. Haar sombere momenten met een zwaarder en dieper ritme. Haar wanhoop met jammerende snaren. En zijn eigen verdriet uit hij met heftige uithalen, met onvervalste bluesakkoorden en soms met een rauw rockend, woordloos lied. Zijn muziek en zijn lichaamstaal spreken even duidelijk van wervelende liefde en van verlammende tegenslag als al háár woorden. Hij spreekt het verhaal méé. Maar hij spreekt ook zijn eigen verhaal. In duet. In muziek.
Van het verhaal van Anna bestaan duizenden varianten. Ze zouden allemáál een plek op het podium verdienen. Of geen van alle? Eén ervan, als 'standbeeld' voor alle. Dat zeker. Het zijn in 'Mooie Anna' tenslotte niet de woorden die beklijven, maar wel de vorm. De lichaamstaal, van Ilse Uitterlinden maar vooral die van Wiek Hijmans. De visuele effecten. En dan vooral de muziek. Goede keuze, sterk effect. Een standbeeld.
