Recensie
AD (Haagsche Courant), Maja Landeweer, 21 april 2005
De voorstelling van regisseuse Annechien Koerselman is geen literair theater waarbij je na afloop het boek niet meer hoeft te lezen. Want alles wat er in 'Het Huis van de Toekomst' - Koerselman zal haar stuk bewust een andere titel hebben gegeven dan het boek - gebeurt, is terug te voeren op het boek, maar nooit letterlijk. Koerselman verlegt de focus, verdraait de sfeer en husselt met de tijd. En daarmee zet de regisseuse Ben Jellouns vreemde legende [...] geheel naar haar hand. Koerselman vertelt haar eigen verhaal. De sombere sfeer van eenzaamheid maakt in de rigoureuze theaterbewerking van Koerselman plaats voor optimisme.
Het knusse Branoul is omgetoverd tot een schreeuwerige kermistent, waar Ahmed zichzelf tentoonstelt als curiositeit en Nederlandstalige levensliederen zingt. Om na afloop met de pet rond te gaan voor het goede doel.
Om aan te geven dat Ahmed uit twee personen bestaat, een man en een vrouw, knipt Koerselman het personage op. Meral Polat speelt de ene helft. Joost Claes de andere. En nooit zijn ze het eens. Zo maakt Koerselman van een beklemmend boek sprankelend theater. Zonder Ben Jelloun kwijt te raken. En dat is knap.
Voorpublicatie
De Telegraaf, Esther Kleuver, 19 april 2005
Je moet bij mij geen ingetogen toneel verwachten. Mijn werk bestaat eerder uit geordernde chaos. Het is een soort confettikanon dat ontploft, maar het gaat wel altijd ergens over.
De voorstelling weerspiegelt overigens perfect het levensmotto van Koerselman. 'Als je sterft, moet je het gevoel hebben dat je niet laf in het leven hebt gestaan. De siamese tweeling doet dat in ieder geval en zelf probeer ik ook niet altijd de vertrouwde paden te bewandelen, maar steeds weer een nieuwe uitdaging aan te gaan.
